Ang mga Alaala ni Abner

Ang mga Alaala ni Abner

Sa panulat nina Maria Harnet Delmo at Russel Anne Silvestre

Isang matandang lalaki ang nakaupo sa isang lumang kama. Siya si Abner. Kanina pang nakatingin sa bintana. Nasilayan ang sikat ng araw. Tumatagos sa malalaki at maliliit na mga dahon ng iba-ibang puno. Nakita niya ang mga paruparo. Malayang nakalilipad. Naglalaro. Naghahabulan sa hangin. Naririnig din niya ang huni ng mga ibon. Iba-ibang lahi ng ibon. Paminsan-minsan, naririnig din niya ang matinis na ingay na nagmumula sa mga kawayan. Unti-unting bumalik ang mga piraso ng kaniyang alaala.

Inilipat niya ang kaniyang paningin sa kisame. Kulay puting kisame. May mantsa na kulay dilaw. Nakita niya ang pinakamalapit niyang kaibigan. Nakita rin niya ang isang grupo ng batang lalaki. Kinakantiyawan ang matalik niyang kaibigan. Sabay-sabay na nagtatawanan. Nakita rin niya ang kaniyang sarili. Papalayo sa tagpong iyon. Nagmamadaling lumayo. Sunod-sunod ang malalaking hakbang.

Nagpatuloy ang kaniyang paglalakad. Nakita niya ang mangilan-ngilan na nagkukumpulang mga tao sa isang bahagi ng lungsod. Nagsisigawan. Nagtatawanan. Maririnig ang ilang masasakit na salita. Lumapit siya bagaman at natatakot. Nakita niya ang isang matandang lalaki. Duguan ang suot na mangitim-ngitim na puting damit pang-itaas. Duguan din ang kaniyang ulo. Gasgas ang kaniyang mga siko. Nakalugmok. Hindi niya alam kung ano ang nangyari sa matanda. Narinig niya ang paisa-isang sigaw ng taumbayan.

“Magnanakaw! Magnanakaw! Magnanakaw!” sunod-sunod na sigaw ng isang talubata na lalaki. Galit na galit. Nang akmang pupulot ng isang bato para ibato sa matanda kaagad tumakbo si Abner. Tuloy-tuloy siya pagtakbo. Mabilis na mabilis. Hingal na hingal siya. Pilit nililimot ang mukha ng matanda.

Habang tumatakbo, may nakasalubong siyang isang babae at isang lalaki. Magkarelasyon marahil. Malambing sa bawat isa. Narinig niyang nagsalita ang babae. Napahinto siya sa pagtakbo.

“Nag-resign na ako sa trabaho para matiyak ko na ang lahat ng panahon ko ay maitutuon ko lamang sa ‘yo,” ang sinambit nang malamig na tinig ng babae. Walang naging tugon ang lalaki.  Nanatili siyang nakahinto samantalang nagpatuloy sa paglalakad ang babae at ang lalaki na kaniyang nakasalubong. Siya si Abner.

Naaalaala niya ang lahat. Ang batang lalaki, ang talubatang lalaki na akmang mambabato sa matanda sa lungsod, at ang lalaking kasama ng babae. Siya si Abner. Punong-puno siya ng pagsisisi.

Sa wakas, ipinikit niya ang kaniyang mga mata, pagod na pagod na siya. #