Ang Karton at ang Lata

Ang Karton at ang Lata

ni John Arnon Catapang

Iminulat ko ang mga mata ko. Nakita ko ang isang lalaking matuling tumatakbo. Bakas ang takot. May kaba. May hawak siyang kutsilyo. Punong-puno ng dugo. Sariwang dugo. Tumingin ako sa paligid. Wala akong nakitang ibang tao maliban sa lalaking iyon. Natitiyak ko na may masama siyang ginawa. Umalis ako sa aking kinahihigaang karton. Iniwan ang latang walang lamang anomang barya. Nagtaka ako. Binalewala. Kinuha ko ang damit ko. Marumi. Butas-butas. Sinundan ko ang lalaki. Sinundan ko ang mga patak ng dugo. Naglakad nang tuloy-tuloy.

Nakita ko ang isang babaeng nakaupo sa isang upuan. Malapit sa kalsada. Nasa ilalim ng waiting shed na may mukha at dilat na dilat na pangalan ng isang kilalang politiko. Tinanong ko kung may nakita ba siyang dumaan na lalaking balisa. Bigo ako, hindi niya ako pinansin. Inulit ko. Tinanong ko siya sa ikalawang pagkakataon. Bigo pa rin akong makakuha ng sagot. Inisip ko kung ano ang mali.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Patuloy na sinusundan ang mga patak ng dugo. Napansin kong papawala ang mga patak ng dugo. Tumatabang ang kulay nito na pula.

Natanaw ko ang isang nagbebenta ng saging, isang lalaki. Nasa edad trenta’y singko. Nilapitan ko.

“Ang laki naman ng saging mo,” pabiro kong sabi.

Hindi siya kumibo. Tinanong ko siya kung may napadaan ba na lalaki sa lugar na ito  na kahina-hinala ang kilos. Bigo rin akong makakuha ng sagot. Wala siyang naging tugon. Maaari na ikinagalit niya ang naging pagbibiro ko. Na baka dahil sa gusgusin ako kaya hindiya niya ako pinapansin. Maaaring nadidiri siya. Iba-ibang pagpapalagay sa sarili.

Hindi ko na alam kung saan na napadpad ang lalaki. Hindi ko nagawa pang sundan. Paiko-ikot ako. Naisipan kong bumalik sa lugar na kinaroroonan ng higaan kong karton.

Pagbalik ko, nagsisiksikan ang mga tao. May lalaki, may babae, may matatanda at mga bata. Maingay ang kaninang tahimik na lugar. May pagtataka.

“Ano kaya ang meron dito (?)” tanong ko sa sarili ko.

Palibahasa maliit ako, nagawa kong makasingit. Pagdating ko sa harap, mabilis na naalala ko ang lahat ng nangyari kanina. Ang higaan ko na karton. Ang aking latang walang anoman na lamang barya. Naaalala ko na ang lahat. Lumapit ako sa aking katawan na nakahiga sa karton na higaan ko. Humiga katabi nito.

Muli kong ipinikit ang aking mga mata. #